De architectuurwereld was verrast dat het bureau Delugan en Meissl pontificaal afhaakte bij de opening van fotomuseum Eye, in Amsterdam. Ze waren ontstemd over ingrepen in het interieur en verzaakten toen koningin Beatrix 4 april het gebouw aan de oevers van het IJ opende. Er is 2,5 jaar gebouwd aan het witte futuristische ontwerp van het Weense architectenbureau. Er zijn vier filmzalen, waarvan de premierezaal in de grootste uitsteek is ondergebracht, die richting Shelltoren wijst. Het is een oversteek van dertig meter lengte, die de constructeurs veel hoofdbrekens heeft gekost. Mooiste van het gebouw is het uitzicht van binnen uit over de stad. De architecten hebben van dat uitzichtpunt het draaipunt van het gebouw gemaakt. Recensie HIER.
Dit is Daniela Tugendhat, dochter van Grete Tugendhat, de opdrachtgever voor de bouw van Villa Tugendhat, in 1930 in Brno. Tsjechië. Dit ontwerp van Ludwig Mies van der Rohe geldt als een van de mooiste modernistische villa’s ter wereld. Het huis is volledig gerestaureerd en woensdag officieel geopend. Dat Daniela daarbij was, is bijzonder, want de familie heeft jarenlang strijd geleverd met de overheid die het gebouw na de Tweede Wereldoorlog in bezit heeft genomen. De Tugendhats, rijkse joodse ondernemers uit Brno, vluchten voor de Duitsers in 1938 en zijn nooit schadeloos gesteld voor het verlies van het huis. De restauratie is minutieus uitgevoerd en heeft 7 miljoen euro gekost. Tugendhat is vooral beroemd vanwege de geweldig woonkamer van 240 vierkante meter, met een glazen pui over 25 meter lengte die uitkijkt van een heuveltop over de stad. Beroemde Mies-meubels als de Barcelona-, de Brno- en de Tugendhatstoel zijn zorgvuldig nagemaakt. Daniela zit in de Brno-variant. Lees HIER een reportage over een van de hoogtepunten van Europese modernisme.
Dit logo ontwierp Saul Bass (1920-1996) in de jaren vijftig voor de krant The Detroit News. De Amerikaanser designer zou in dat decennium doorbreken als maker van titelsequenties voor beroemde speelfilms als The Man with the Golden Arm, Vertigo en Psycho. Maar vooral eerst was deze zoon van Joodse immigranten uit Oost-Europa een graficus, die prachtige logo’s maakte voor Minolta, United Airlines, AT&T en campagnes voor bedrijven als The Detroit News. Zijn vermogen om de essentie tot één beeld terug te brengen, kwam hem goed van pas in beide ontwerpdisciplines. Een compleet beeld van een van de grote grafisch ontwerpers van de 20e eeuw in het boek: Saul Bass, A Life in Film & Design, verschenen bij Laurence King Publishing. Een RECENSIE hier.
MOTI, Museum of the Image, is de nieuwe naam van het Graphic Design Museum Breda. Een museum voor beeldcultuur. ‘Vroeger waren beelden exclusief van kunstenaars en van ontwerpers’, zegt directeur Mieke Gerritzen (49). ‘Nu zijn beelden van iedereen. Wat dat betekent, hoe we naar beeld kijken en hoe het ons beïnvloedt, daar gaat dit museum over.’ Gerritzen opent met een tentoonstelling over verpakkingen, supermArt. En een pop-up tentoonstelling gemaakt door Lidewij Edelkoort. ‘Het vak grafisch ontwerper bestaat eigenlijk niet meer’, zegt Gerritzen in een INTERVIEW.
Bordelen in de rosse buurt in Amsterdam
Als je de prostitutie puur architectonisch benadert, krijg je een onderzoek zoals Boundary Unlimited laat zien in Arcam, Amsterdam (tentoonstelling tot 20 januari 2012). Architecte Tsaiher Cheng bracht in kaart hoe de panden worden gebruikt, waar de meeste omzet is en hoe dat komt. Ze sprak met huiseigenaren, sekswerkers, ambtenaren en de glazenwasser (‘die doet heel veel ramen daar). Zij adviseert de gemeente om de reconstructie van de wijk samen met de bordeelhouders aan te pakken. De prostitutie kan blijven, maar moet meer worden gemengd met andere stadse functies. Cheng wil ondermeer de bovenetages van de bordelen benutten (die staan nu leeg) voor goede culturele ruimtes. INTERVIEW met Tsaiher Cheng
Cooper Black is een heel vet en wat ordi lettertje, maar o zo effectief. De Nederlandse uitgever BIS heeft er een boekje over uitgebracht, samengesteld door Ward Nicolaas: Big, Black & Beautiful. Een liefdevolle ode aan de letter die in 1922 in de VS werd getekend door Oswald Cooper. Cooper zocht een letter die overeind bleef in de typografische kermis die de advertientiepagina’s toen waren. En leesbaar is hij. Hij doet het goed op etalageruiten van snackbars en seksshops. Op Tiroler filmaffiches, op platenhoezen. En sinds enige tijd schrijft easyJet zijn naam met koeiegrote Cooper Black letters op haar vliegtuigen. Een RECENSIETJE
400 studenten achter een zaagtandgevel
Het is een fors volume, de nieuwe studentenflat van bureau De Zwarte Hond op de campus van de TU Delft. Er wonen sinds 1 november 400 studenten achter de witte gevel die door zijn zaagtandvorm sterk opvalt. Het bureau heeft getracht in het gebouw collectieve ruimtes te creëren die voor het studentenleven zo typerend zijn. Zo is er een vier meter brede gang waar alle individuele appartementen van het vijftien verdiepingen tellend gebouw op uitkomen. Die gang is daarmee ook een ontmoetingsplaats geworden. Studentenhuisvesting is actueel in de architectuur, omdat de overheid een convenant heeft getekend waarin staat dat in vijf jaar 16 duizend nieuwe studentenwoningen moeten komen. HIER de recensie van de Delftse studentenflat.
Foto Jeroen Musch
Haar witte lelies van papier zijn inmiddels licht verwelkt. Landschapsarchitecte Anouk Vogel (34) maakte in vorige maand in Nagasaki, Japan, een bekroonde tuin van papieren bloemen tijdens de World Gardening Cup. Met vijftien Japanners vouwde Vogel in twee weken 600 lelies van speciaal papier. Het materiaal kan tegen water, maar het papier veranderde wel van vorm door de weersomstandigheden waardoor het leek op de bloemen open gingen, als in een echte tuin. Vogel maakte eerder een tuin op het stadsplein in Lausanne en een cactusveld in Bilbao. INTERVIEW.
Erasmusprijswinnaar Busquets roemt Randstad
Schets van Delft Spoorzone, door Joan Busquets
De Randstad is het beste model voor de toekomstige stad, zegt Erasmusprijswinnaar 2011 Joan Busquets. De Spaanse architect en stedenbouwkundige krijgt de belangrijkste Nederlandse cultuurprijs (150 duizend euro) op 9 november voor zijn werk in de openbare ruimte. Busquets kent Nederland goed. Hij deed projecten in Den Haag, Amsterdam en Helmond, Nu werkt hij aan het plan Delft Spoorzone. Busquets ziet veel toekomst in het Hollandse Randstad model. Volgens de Spanjaard zijn de amorfe miljoenensteden als Mexico City of Bombay de echte problemen van de 21e eeuw. Terwijl de Hollandse clustering van steden wel een compacte samenleving oplevert, met alle voordelen van dien, maar tegelijk de relatie in stand houd met het landschap. ‘De Randstad is stad van de toekomst’, zegt Busquets in een INTERVIEW. Het boek De stad in lagen (€ 35,-) verschijnt ter gelegenheid van de toekenning van de Erasmusprijs.
Geluk zit in een drukpers
De grafische industrie is een van die rijke ambachtsgebieden die bijna volledig is weggebulldozerd door de twintigste eeuw. Van het vakmanschap van de lithograaf, zetter en lettergieter is nauwelijks iets over. Het drukwerk Grafisch Geluk, inclusief tentoonstelling, kan worden gezien als een bermmonumentje voor een verdwenen ambacht.
Een vaklithograaf was in de jaren dertig nog een heer die met een hoge hoed en eigen gereedschap op het werk kwam. Hij kleurde op de zware lithostenen met vetkrijt die prachtige realistische SDAP-affiches in, van kunstenaars als Albert Hahn jr en L.J. Jordaan. Zo beschrijft Bas van Lier het, in Grafisch Geluk, de geschiedenis van Steendrukkerij de Jong & Co (1911-1994) in Hilversum. Continue reading »
